Τι μας λείπει περισσότερο τις μέρες της καραντίνας;

Δεν θέλει και πολλή σκέψη. Νομίζω για τους περισσότερους, είναι ξεκάθαρο, ότι οι φίλοι είναι αυτό που λείπει από τη ζωή μας, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία.

Μπορούμε να αντέξουμε χωρίς κομμωτήρια, νυχάδικα, βόλτες στα διάφορα εμπορικά, χωρίς ποτά, μεζέδες, καφέδες, βόλτες και brunch, στα hipster μέρη της πόλης, ταξίδια και διήμερα στα βουνά.

Η συναναστροφή, η αγία επικοινωνία, αυτό, είναι που στερούμαστε. Με τους κολλητούς, τους αγαπητικούς, τους συγγενείς…δεν μας φτάνει να τους μιλάμε στο τηλέφωνο ή να κάνουμε βιντεοκλήσεις.

Θέλουμε να βρεθούμε μαζί τους, να κάνουμε πλάκες, να φάμε και να πιούμε, χωρίς αύριο, να βλέπουμε ζωντανά τις αντιδράσεις, τους μορφασμούς, το γέλιο τους.

Όσοι, όμως, έχουμε μια ακόμη ψυχή μέσα στο σπίτι, αυτές τις μέρες της οικειοθελούς απομόνωσης, έναν σύντροφο, ένα παιδί, ακόμη και ένα κατοικίδιο, που θέλει τη φροντίδα μας και εκείνο μας δίνει την αγάπη του, μπορούμε να λέμε πάλι καλά.

Γιατί εμείς, οι τυχεροί, αν και καραντινάτοι, που έχουμε σε καθημερινή βάση, έγνοιες, φροντίδες και μια επαφή, με κάποιον, κάποια, ή κάποιο, οφείλουμε να σκεφτόμαστε εκείνους που είναι μόνοι και φοβισμένοι. Που είναι συνήθως, μεγαλύτεροι, παροπλισμένοι, δεν κατέχουν την τεχνολογία και έχουν παρέα την τηλεόραση και το τηλέφωνο.

Εκείνοι το πάνε μέρα-μέρα. Αντέχουν.

Περιμένουν να ακούσουν τα καλά νέα, ότι αραίωσαν τα κρούσματα, ότι μπορούν να πάνε στην αγορά να πιάσουν άφοβα τα τρόφιμά τους.

Ότι δεν χρειάζεται να φοβούνται πια τη σκιά τους και ότι μπορούν να συναντήσουν και πάλι τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Εκείνους ας σκεφτόμαστε λοιπόν. Για να παλέψουμε την κλεισούρα και την κάθε «ημέρα της μαρμότας», που ξημερώνει για να κάνουμε τα ίδια πράγματα και τις ίδιες δουλειές.

Που θα γκρινιάξουμε ξανά και ξανά για τη ρίζα στα μαλλιά μας, που μεγάλωσε και τα χέρια, που αφυδατώθηκαν από τα αντισηπτικά και τα σαπούνια και τα γάντια.

Να τους μιλάμε, να τους δίνουμε κουράγιο και δύναμη, να τους λέμε ότι θα περάσουν όλα αυτά και ας μην έχουμε ιδέα, πότε.