Ο Βαλεντίνος σου, είσαι ΕΣΥ

Τι σου πήρες σήμερα;

Τι φόρεσες για να σου αρέσεις;

Μυρίζεις σαγηνευτικά;

Έφτιαξες τα μαλλιά σου;

Τι γεύμα θα δώσεις σήμερα στον οργανισμό σου για να τραφεί ποιοτικά και νόστιμα;

Κοίταξες με αγάπη τον καθρέφτη σου; Του είπες ότι είναι ο καλύτερος που ξέρεις; Ότι μπορεί να έχει ότι επιθυμήσει πραγματικά. Ότι τα καταφέρνει. Ότι δεν φταίει για ό,τι συμβαίνει.

Θυμάσαι να αναπνέεις και να εκπνέεις συνειδητά και βαθιά;

Κανόνισες να συναντήσεις σήμερα κάποιον που θα σου φτιάξει το κέφι, που θα σε κάνει να γελάσεις, να νιώσεις ζεστασιά και χαρά;

Ένιωσες την εσωτερική σου δύναμη;

Είπες στις βασανιστικές επικριτικές και ανασταλτικές εσωτερικές φωνές, ΝΑ ΣΚΑΣΟΥΝ;

Σε αγαπάς για αυτό που είσαι;

Ξέρεις τί είσαι;

Βλέπεις ακόμη μέσα στο βλέμμα σου, το παιδάκι που κρύβεις, να χοροπηδάει στα λιβάδια με ανακατεμένα μαλλιά;

Μην απαντάς στο πόδι, σκέψου λίγο τί συμβαίνει στη ζωή σου, εγώ σκέφτομαι πια και γι’αυτό γράφω. Προσπαθώ να κατεβάσω ρυθμούς και να δω τι έχω για να πορεύομαι.

Δεν θέλω να ξεχνάω ότι δεν χρειάζομαι το «άλλο μου μισό», γιατί δεν είμαι μισό.

Είμαι όλο. Δεν χρειάζομαι κάποιον. Θέλω κάποιον. Που να θέλει αυτό που είμαι.

Ο Βαλεντίνος μου είμαι ΕΓΩ*.

*Σαν τον Βαγγέλη τον Βενιζέλο, ακούστηκε αυτό το τελευταίο!(λολ)