Μ.Παρασκευή η Μ.Μέρα των απόντων και πάντων και πασών

Σήμερα δεν κλαίει ο ουρανός, ούτε η φύσις όλη! Η Άνοιξη είναι γλυκιά και τα τέκνα μας γλυκύτατα…

Σε μία πρώτη ανάγνωση, σήμερα είναι μία όμορφη μέρα, που οι άνθρωποι κάνουν ουρές σε σούπερ μάρκετ, ζαχαροπλαστεία, μανάβικα και χασάπικα.

Μία ακόμη μέρα καραντίνας, μία ακόμη ημέρα της μαρμότας του «μένουμε σπίτι».

Για το καλό μας, για το καλό όλων.

Σήμερα όμως, είναι η μέρα που το μυαλό κάνει βουτιές, σε μνήμες.

Που τσεκάρεις τί θυμάσαι από τους ανθρώπους σου, που δεν είναι πια, ένα τηλέφωνο ή μία πόρτα μακριά.

Η σκέψη είναι γεμάτη από εκείνους που «έφυγαν» και από εκείνα που άφησαν πίσω τους, σε μια ακούσια προσπάθεια να νικήσουν το θάνατο και να μείνουν στην αιωνιότητα.

Έμψυχα και άψυχα. Απόγονοι, αντικείμενα, πνευματικοί ή επαγγελματικοί κόποι, πράξεις και λόγια.

Σήμερα, είναι η μέρα τους. Και θέλω να πω ότι εδώ στην Ελλάδα δεν τη γιορτάζουμε όσο της αξίζει. Δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με το πέρασμα, με το τέλος της επίγειας παρουσίας, όταν αυτό έρχεται μετά την ολοκλήρωση των κύκλων της ζωής και όχι βίαια.

Ζούμε, σχεδόν όλοι, με το φόβο του θανάτου. Με τον ίδιο φόβο θα κάνουμε, φέτος, Πάσχα, στο σπίτι, με τον ίδιο φόβο θα κάναμε, αν μπορούσαμε, lux Easter Break, στο Ντουμπάι ή στη Μύκονο, αν το σενάριο ήταν διαφορετικό.

Το σκηνικό αλλάζει, κάθε φορά, αλλά το τέρας, είναι εκεί, έτοιμο να μας κυριεύσει.

Φέτος, για αλλαγή, μπορούμε να συμφιλιωθούμε με το τέρας του φόβου, ότι και αν αυτό σημαίνει για καθέναν από εμάς, αποδεχόμενοι αρχικά, τις απώλειες, τις ήττες, τα στραβά και ανάποδά μας. Να βάλουμε ένα κρασί, στη μνήμη όλων αυτών που πέρασαν, μας διαμόρφωσαν και μας έμαθαν κάτι. Υπάρχει ένα μήνυμα για εμάς, αν κοιτάξουμε με άλλα μάτια.

Οι νεκροί μας, είναι όλοι τους πάντα εκεί, στις σκέψεις, στις κουβέντες, στα βιώματα, στα λάθη, στις προσωπικές μας παραδόσεις και τελετουργίες.

Τους κουβαλάμε με προσμονή, θυμό, πίκρα και αγάπη.

Αγάπη. Αυτό είναι το μήνυμα που μας στέλνουν. Και αυτό το μήνυμα πρέπει να συνεχίσει να διαδίδεται, μέχρι να μη φοβάται κανείς πια.

Αφιερωμένο στο μπαμπά μου, που πίστευε στην αιώνια ζωή.